Ο εαυτός δεν είναι μονοσήμαντος ή αυτονόητος. Προσεγγίζεται με αφοσίωση για ό,τι συμβαίνει τώρα εδώ, με ευαισθησία, τιμιότητα αντίληψης και σεβασμό προς τις συνθήκες. Χάνεται δίχως θαυμασμό, απορία και αταραξία. Είναι άνοιγμα στο κενό και αποδοχή του. Καλεί τον ενθουσιασμό και το κριτικό πνεύμα. Χάραγμα ανάλογου τρόπου ζωής. Απόρριψη του επουσιώδους, αποδοχή του συμβαίνοντος. Εκτέλεση του αναγκαίου, απαλά, δίχως συγκρούσεις. Σεβόμαστε ό,τι συμβαίνει όπως συμβαίνει. Άδειοι... Με την σοβαρότητα αυτής της ενασχόλησης, δεν χάνουμε και την φαιδρότητά της, που ελλοχεύει πάντα παρούσα...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου