Πρέπει να ξαναβρούμε τα ονόματα των πραγμάτων.
Δίχως να τα φωνάξουμε στα ονόματά τους
μην περιμένουμε να μας ακούσουν τα πράγματα
μην περιμένουμε να υπακούσουν.
Ο ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ
Με σταυρώνουν και οφείλω να ΄μαι ο σταυρός και τα καρφιά. Μου δίνουν το ποτήρι και οφείλω να ΄μαι εγώ το κώνειο. Με εξαπατούν και οφείλω να ΄μαι το νόημα. Με πυρπολούν και οφείλω να ΄μαι η κόλαση...Πρέπει να δικαιολογώ αυτό που με πληγώνει. Δεν έχει σημασία η ευτυχία ή η δυστυχία μου. Οφείλω να διδάξω και να ευγνωμονώ κάθε στιγμή του χρόνου!
ΑΝΑΜΟΝΗ
Όλα τα όντα χρειάζονται την τροφή που έρχεται από ψηλά. Όμως η προσφερόμενη τροφή έρχεται στην ώρα της και γι αυτό το λόγο πρέπει να περιμένει κανείς. Τα σύννεφα στον ουρανό φέρνουν τη βροχή και έτσι αναζωογονούν όλα όσα αναπτύσσονται και εφοδιάζουν τους ανθρώπους με τροφή και νερό. Η βροχή έρχεται στην ώρα της. Δεν μπορούμε να την αναγκάσουμε να έρθει, πρέπει να την περιμένουμε. Η δύναμη μπροστά στον κίνδυνο δεν προβάλλεται αλλά περιμένει την ώρα της, ενώ η αδυναμία μπροστά στον κίνδυνο ταράζεται και δεν έχει την υπομονή να περιμένει.
ΒΑΘΡΟ
In fear and suspicions, in mind disturbed and frightened eyes,
as we melt down we design how to act
to avoid the danger
the unavoidable thus horribly threatening us.
Yet we err, it isn't this on our way;
false were the messages
(we didn't listen to them or didn't rightly sense).
A different disaster, never imagined,
abrupt, rapid falls upon us,
and unprepared as we are - now no time left - tears us apart.
Fine Art of Being
Ο εαυτός δεν είναι μονοσήμαντος ή αυτονόητος. Προσεγγίζεται με αφοσίωση για ό,τι συμβαίνει τώρα εδώ, με ευαισθησία, τιμιότητα αντίληψης και σεβασμό προς τις συνθήκες. Χάνεται δίχως θαυμασμό, απορία και αταραξία. Είναι άνοιγμα στο κενό και αποδοχή του. Καλεί τον ενθουσιασμό και το κριτικό πνεύμα. Χάραγμα ανάλογου τρόπου ζωής. Απόρριψη του επουσιώδους, αποδοχή του συμβαίνοντος. Εκτέλεση του αναγκαίου, απαλά, δίχως συγκρούσεις. Σεβόμαστε ό,τι συμβαίνει όπως συμβαίνει. Άδειοι... Με την σοβαρότητα αυτής της ενασχόλησης, δεν χάνουμε και την φαιδρότητά της, που ελλοχεύει πάντα παρούσα...
ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΗ ΠΟΛΗ
Ο Απρίλιος είναι ο χειρότερος μήνας, γεννώντας πασχαλιές μές΄ απ΄την νεκρή γη σμίγοντας θύμηση κι επιθυμία, αναδεύοντας ρίζες νωθρές μ΄ανοιξιάτικη βροχή. Ο χειμώνας μας ζέστανε, σκεπάζοντας το χώμα με ξεχασιάρικο χιόνι, θρέφοντας μια μικρή ζωή με κατάξερους βολβούς. Το καλοκαίρι μας ξάφνιασε, καθώς έφθασε με μια νεροποντή...Το πτώμα εκείνο που φύτεψες πέρυσι στον κήπο σου μήπως άρχισε να βλασταίνει; Θ΄άνθίσει εφέτος; Ή μήπως η ξαφνική παγωνιά πείραξε την πρασιά του; Ώ κράτα τον σκύλο μακριά από δω, είναι φίλος του ανθρώπου, διαφορετικά με τα νύχια του θα το ξεθάψει πάλι!
ΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΑ
... εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερσπίζει την έξαψή σας, κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)